میعاد گاه دوست

ای عاشــق مشتــاق کــه خواهان لقایی

در راه طلب گم شده ای بــی سر و پایی

میعاد گه دلبـر جانانه همیـــن جاســت

یک لحظه به خود آ و نظر کن که کجایی

با عجز بر ایــن خــاک گرانمـایه بنه سر

گر آمده ای بر در سلطـان بـــه گــدایی

دست طلب انـداز به دامـــان وصــالش

شایـــد بــرسی از ره لطفــش بـه نوایی

تـــو بنـــدگی آمــوز کــه آن شاد یکتا

داند روش بنـــده نـــوازی و خـــدایی

او خوانده تو را بر سر خوان کرم خویش

شرمنده چرایی تـــو ز بی برگ و نوایی؟

بی پرده کند جلوه گــری از در و دیـوار

تــو نــاله و فریــاد بر آری ز جـــدایی

معشوق بود بـر ســـر پیمـــان محبــت

زشـــت اســت اگــر بر سر میعاد نیایی